SIN TÍTULO
Quero escribir, simplemente; escribir só empregando palabras, sen pensar nas
que virán despois. Quero escribir nas dúas linguas que máis domeo e emprego sen
pensar nada máis que na escrita. Vou derrubar as fronteiras que unha novela
sempre nos impón. Quero desfacer os límites. Non quero pensar en ren, só
escribir, escribir escoitando a voz da inspiración.
Necesito
escribir usando la lengua que, en ese momento, mi alma me pida emplear, sin
pensar en que alguien dejará de entenderme, sin pensar que, en ese momento, a
mi corazón le apetece expresarse en otro idioma. Tengo una vida llena de
distintas cosas que se mezclan las unas con las otras, sin tener nada en común
entre ellas. Vivo días de absoluto descontrol emocional en los que puedo sentir
ganas de llorar o de reír, y, además, estoy llena de reflexiones que no quiero
que caigan en el abismo de mi propio olvido.
E, para escribir o que nese momento sinta que hei de escribir, non haberá
fronteiras. Non me preguntarei se gustará o que escribo. Simplemente escribirei
porque a escrita é unha voz para min. Quero reflectir na escrita ese pequeno
descontrol que teño arestora dentro de min.
Siempre nos
imponemos límites, pensamos que, continuamente, nos tenemos que regir por unas normas
que rijan nuestro comportamiento. Creamos arte convencidos de que nuestra obra
debe insertarse en unos dogmas en concreto para que pueda tener vida dentro del
inmenso mundo de la inspiración. No pensamos en lo única que puede ser cada
nueva obra que nazca de nuestra alma. Por eso, en esta nueva etapa que empiezo
en este blog lleno de tantas historias mágicas, sencillamente colgaré lo que en
ese momento siento que tengo que colgar.
Hai historias que só poden vivir un intre, que non precisan de moitas
palabras para seren contadas. Esas historias serán a que vos atoparedes eiquí.
Algunhas estarán escritas en castelán e, outras, en galego, porque hai linguas
que poden expresar mellor que outras un pensamento ou sentimento. Non traducirei
tampouco porque non son historias para sempre as que eiquí haberá. Son
historias que existen nesta vez, nun momento concreto, e que logo pasarán,
esqueceranse e ninguén lembrará nunca máis delas. Todo é efémero nestes tempos
e coido que cada vez hai menos regras. A min sempre me provocaron admiración os
xenios para os que parecía que non existisen as normas artísticas que a
sociedade sempre quixo impoñerlles. Non hai motivos para crear o que os demais
pensan que habemos de crear. Ninguén pode domear os fillos que nacen, que se
conciben. Está nas mans da natureza o aspecto dun fillo e a súa maneira de ser.
Unha obra de arte é un fillo para nós. Nin tan sequera nós mesmos podemos
controlar o que creamos. Cando a inspiración nos domea, desaparecemos nas súas
mans e todo vai nacendo sen que o poidamos prever nin entender. E non é preciso
entender a arte e poñerlle unha linguaxe á inspiración.
Y estas
entradas son para los que me conocen y llevan leyéndome desde hace tanto
tiempo. No tienen que preguntarme ya nada. Comprenden mi escritura mucho mejor
que yo misma a veces. A vosotros irán dedicadas estas historias que parecen el
reflejo de las nubes en un río; bello y efímero. Si decidí publicar estos
pedacitos de vidas, fue porque creo que, si no lo hiciese, os estaríais
perdiendo una pequeña parte de mi propia vida. Os habla la creadora de todas
esas historias que llevan existiendo en mi vida desde que decidí traerlas al
mundo. Soy madre de muchas palabras que, de momento, aún viven en el silencio.
Poco a poco irán encontrando su voz e irán convirtiéndose en una realidad, en
líneas, en una historia. De antemano, os doy las gracias por, de nuevo, estar
ahí, como siempre, fieles e incondicionales.
2 comentarios:
Me encanta tu nuevo proyecto, es diferente y muy profundo. Es maravilloso dejarse llevar y escribir lo que tu alma, tu corazón o tu imaginación te dicta en cada momento. Es una forma mu divertida de compartir tu arte, parte de tu esencia y de todas esas emociones que uno tiene escondido en su interior. Conozco muchas de tus facetas, sé de lo que eres capaz de escribir, siempre rompiendo moldes, haciendo lo que en ese momento sale de ti, y es sorprendente. Sé que eres capaz de hacernos llorar, de transportarnos a lugares mágicos, como Lainaya, vivir cosas terribles, como Agnes en el centro psiquiátrico, vivir aventuras como las que disfrutamos con Synead, vivir un amor intenso, la traición o directamente morirte de la risa con esas historias disparatadas que has llegado a escribir. Es genial poder leer todo eso en este blog, aunque por el momento ya me has dicho que estas primeras historias son trágicas,así que leeré preparado para lo que pueda suceder, seguro que no me deja indiferente. Espero poder disfrutar de muchísimos cuentos en este blog. ¡Voy a por ello!
Siempre he sabido que eres escritora, y siempre te lo he dicho, desde el principio, desde cuando nos conocimos. No puedes negarte a ti misma, las palabras te desbordan, para ti es natural, algo que incluso me imagino que en ocasiones puede llegar a ser hasta molesto, aunque para los demás siempre nos asombrará tu facilidad para el relato. Y, como muchos otros escritores antes que tú, sientes esa necesidad por dejar salir lo que tienes dentro, porque si no lo hicieses es como si fueras a reventar... las palabras, las historias... tienes razón en decir que quienes te leemos también te conocemos, y no necesitamos preguntar nada, porque tus escritos y tus historias son una parte de ti misma, por supuesto pasados siempre por el velo de la fantasía, que nos ha dado ya a Sinéad, a Lainaya, A Gilbert, a Agnes y a tantos lugares y personajes tan entrañables y llenos de vida. Veremos dónde lleva este relato.
Publicar un comentario